Onlangs bracht ik hen het fotoboek van het afscheid van Michel. Ik keek naar hun koppies. Vier ingespannen gezichten die naar de foto’s keken van de laatste uren die ze met man, schoonzoon en papa hadden doorgebracht. Glimlachjes, zachte ogen en wat tranen zag ik. Maar bovenal zag ik trots. Wat hadden ze papa Michel een mooi en stoer afscheid bezorgd. Met een heuse Rolls Royce, door Sem uitgekozen. Met Guus Meeuwis die uit de speaker schalde. Met een minutenlange bellenblaaszegen in de aula en met alle mogelijke gevoelens die een afscheid nou eenmaal oproept.
Gaandeweg de bladzijden haakten de kinderen af. “Roep me maar weer bij de foto met de Rolls Royce”, zei Sem en huppelde weg. Lynn ging buiten spelen. Hun huppelen en spelen ontroerde me. Ze hadden papa uitgezwaaid, maar niet voorgoed. Hij zit voor altijd in hun hart, hangt met het hele gezin levensgroot aan de muur en staat in vele fotoboeken.
Dat ik daar nu het laatste boek aan heb mogen toevoegen stemt mij dankbaar. Het is een boek dat bij de andere fotoboeken hoort. Waar ze in kunnen kijken en over het afscheid kunnen praten op de manier die bij hen past. Een boek waarin te zien is dat er meer mensen waren met tranen. En met trotse ogen. Met foto’s van de momenten die er voor dit gezin toe doen. Niet mijn mooiste plaatjes in een groot boek met leren cover, maar hun mooiste herinneringen in een handzaam boek. Waar een traan op mag vallen en een kreuk in mag komen. Een echt boek met echte herinneringen. Aan Michel, die echt de liefste papa, vriend en echtgenoot is. Voor altijd.