Ze lagen in een prachtig mandje en waren omringd door mooie kleuren, bloemen en ballonnen. Klein, heel klein waren ze. Té klein voor het grote leven.
Lotte en Sofie waren zo welkom. Papa, mama en zusje Fenna keken uit naar hun komst. Hun vroeggeboorte was een groot verdriet. Maar ze hielden meteen zoveel van hun meisjes, dat ze ze dagenlang konden omringen met liefde, warmte en verwondering. Het afscheid was zoals hun liefde is. Intens, warm en kleurig. Vrolijk zelfs.
Ze zaten met elkaar aan een grote tafel bij het prachtige Yardenhuis van Afscheid. Koffie met koeken, kaartjes om lieve dingen op te schrijven en ballonnen om de kaartjes mee de lucht in te laten gaan. Armen om elkaar vast te houden en schouders om op te huilen.
Zo licht als een feest bij geboorte, zo licht was dit afscheid.
Ik heb een paar tranen weggeslikt en er een paar over mijn wangen laten rollen. Opa’s en oma’s, vaders en moeders horen geen afscheid van kinderen te nemen. Het was intens en ontroerend. De zorgvuldig gekozen woorden, de rituelen met water en olie. Moeders lichte ogen en kalme stem bij het voorlezen van het boek “Raad eens hoeveel ik van je hou”. Vader die zijn dochters toesprak met alle liefde van de wereld.
Maar wat me tot tranen bracht was het besef van kleine Fenna dat ze de grote zus is van twee bijzondere meisjes. Het boek dat ik maakte met de foto’s is door haar warme handjes en haar gretige ogen al letterlijk stuk gelezen. Fenna blijft grote zus. En Lotte en Sofie blijven de lieve meisjes van papa en mama.
“Mag ik over jullie en dit mooie afscheid schrijven?”, vroeg ik hen nadat ik het boek had gebracht.
“Ja hoor, dat vinden we goed. Wij hebben het op onze manier gedaan; hier voelden we ons prettig bij. Fijn als dat ook bij andere mensen zo overkomt. Er heerst nog een taboe op dit onderwerp, maar wij zijn van mening dat wij ons hier niet voor hoeven schamen. Het overkomt je en dan was dit het laatste wat wij voor onze meisjes konden doen. En elke dag doen we het boek van het afscheid open. Het troost ons om ons gezinnetje zo bij elkaar te zien, met Lotte en Sofie dichtbij ons.”
Als toch ieder afscheid vervuld zou mogen zijn van dankbaarheid om leven en geven, naast verdriet om verlies en pijn. Wat zou dat mooi zijn. Ik ben er klaar voor om daaraan mijn bijdrage in woord en beeld te leveren.
Met liefde.