Door mijn camera bekeek ik het afscheid van een professioneel afstandje. Maar mijn hart werd geraakt. Drie jonge kinderen die samen met opa, papa en mama afscheid namen van oma. Ik heb hun snoetjes zien veranderen van bedrukt naar grote glimlach. De jongste van de drie durfde een mooie tekening in oma’s kist te leggen en haar hand aan te raken. “Koud…” fluisterde ze verbaasd. Maar angstig klonk het niet. Broertje één kwam dichterbij, maar broertje twee bleef op een afstand. Tot hij zag hoe lief opa was voor oma. Hij leek wel even tegen haar te praten en hij streelde haar hand.
Het prachtige, uitnodigende ‘huisje’ van Uitvaartzorg Nuiten-Groffen waar oma een paar dagen voor het grote afscheid ‘logeerde’, omsloot het gezin als een mini-thuis. Het was de liefde van opa, papa en mama en de kalmte van de uitvaartverzorgsters die de kinderen hielp om kleine stapjes te zetten van wat eerst zo donker leek naar het licht. Want afscheid nemen van oma is verdrietig, maar omdat ze zo lief was, is het ook mooi en licht.
Twee dagen later, in de ruime en lichte wintertuin van Landgoed Mattemburgh zag ik ze terug. Kaarsen om oma een laatste keer in het licht te zetten, tien gekleurde rozen waarbij mama tien mooie herinneringen vertelde, familie en vrienden als een zee van licht en liefde om hen heen, en alle ruimte om oma gepast uit te zwaaien.
Ik wens het alle kinderen toe bij het afscheid van oma. Ruimte, licht en aandacht. Kaarsen, bloemen, de tranen van moeder en de hand van opa. En een herinneringsboek vol prachtige foto’s en teksten van het afscheid van de liefste oma van de wereld.