Dit is een foto van een afscheid. De eerste foto in het boek van het afscheid en de uitvaart van Lizzy. Kort voor haar dood vroeg ze me een foto te maken van haar lievelingsplek. Het bruggetje in het Markdal in Breda.
“Hier loop ik zo graag. Als ik het klaphekje doorga, voel ik altijd een golf van blijdschap. Ik zie bomen, water en de welving van de brug. Het is of het leven daar stopt. Of juist begint.”
Toen ik de foto leverde, was ze even stil. Daarna zei ze: “Hij komt op mijn rouwbrief. Als een uitnodiging om nog eenmaal samen te komen en mij uitgeleide te doen. Laat de wind maar waaien en het licht en het donker maar schaduwen maken. We vieren het leven.”
En zo is het Bredase bruggetje voor mij het symbool van de overgang van leven naar sterven geworden. Met een golf van blijdschap om dat leven en een gevoel van weemoed om het verlies.
Precies dat maak ik als ik foto’s en teksten bij een afscheid maak. Momenten die over afscheid, leven en liefde gaan, breng ik in beeld en onder woorden. Op een manier waarvan Lizzy zou zeggen: “Ja, dat gaat over mij”.
Het dierbaarste plekje. Ook dát gaat over afscheid nemen.